aperitiefgesprek met Winfried Vangramberen

Winfried reed voor ons de Via Dolorosa van 2137 km

De ‘Weg van het Lijden’ volgt de eerste maanden van WOI in België, vanaf het oversteken van de Duitse grens bij Gemmenich tot het vastlopen van het front in de Westhoek.

Winfried Vangramberen is een kind van Mortsel. Hoeve Dieseghem was tijdens het N-VA-aperitief gekend terrein. Als leider van KSA Sint-Lode was het weer eens een leuk weerzien. De idealen bleven. Winfried is nu ondermeer actief in VOS.

In de lijn van de authentieke idealen van de Fronters, ‘Zelfbestuur’, ‘Nooit meer Oorlog’ en ‘Godsvrede’ of hertaald in ‘Vlaams bewust’, ‘Open pacifistisch’ en ‘Sociaal bewogen’ (VOS), profileert VOS zich nadrukkelijk als een Vlaamsgezinde en vredelievende bruggenbouwer binnen Vlaanderen en Europa en draagt het bij tot een versterking van het middenveld in de samenleving, die wordt ontwricht en verzuurd door een niets ontziend hyperkapitalisme, individualisme en materialisme.

De IJzertoren krijgt een nieuw museaal gelaat, de IJzercrypte wordt opnieuw ingehuldigd, de IJzerdijk opnieuw aangelegd, de namen van meer dan 80 gemeenten vind je terug in de betonnen weg naast de PAX-poort.

Winfried volgde de pelgrimstocht van de oorlogsellende. Via Vlaamse jeugdherbergen trok hij door het Meetjesland naar de kust en via verdwenen oorlogsstellingen reed hij naar Oost-Duinkerke, Metz en Mulhouse. Ereperk na ereperk, begraafplaats na begraafplaats, monument na monument brachten hem het verhaal van de eerste wereldbrand.

Winfried vertrok vanuit het nationale toevluchtsoord van Fort 4 in Mortsel en trok achtereenvolgens naar Fromelles, Serre-Hébuterne, Longueval, Compiègne, Romagne-sous-Montfaucon, Hartmannswillerkopf, Jezainville, Saint-Symphorien en Andenne. Zo ging hij met de fiets op zoek naar het echte Vlaanderen, Wallonië en ontdekte hij boeiende Franse departementen.

De lijdensroute van weleer werd een echte grensoverschrijdende vredesroute.